ΘΕΙΑ, ΘΕΙΑ....

Δεύτερη μέρα της Αναστάσεως.Οπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος , το σύνολο σχεδόν των κατοίκων του χωριού, ανέβηκε στα κοιμητήρια στον Αγιο Κωνσταντίνο, για να γιορτάσει μαζί με τα χαμένα του πρόσωπα το μήνυμα της Αναστάσεως.

Φυσικά, δεν έλειψε και το έθιμο, συνήθεια, θεσμός του "ΘΕΙΑ, ΘΕΙΑ " που γίνεται μετά από το τρισάγιο κάθε μνήματος.

Μπορεί τα παιδιά να είναι λιγοστά, αλλά δεν παύουν  να έχουν το θάρρος και το "θράσσος" να ζητάνε επίμονα το κατιτίς που έχουν να δώσουν οι συγγενείς. 'Ατυχα είναι τα μικρά, που ακόμα δεν μάθανε τα κόλπα πως να χώνονται και να παίρνουν περισσότερα. Αλλά μαθαίνουν. Διδάσκονται από τα μεγαλύτερούς τους, τους πιο έμπειρους.

 Προσφιλή εδέσματα; Χυμοί, κρουασάν, γκοφρέτες και διάφορα άλλα σνακς. Μη αποδεκτά; Τα βαμμένα αυγά!!! Οι εποχές έχουν αλλάξει βλέπετε. Παλαιότερα αυτά που επικρατούσαν ήταν τα βαμμένα αυγά, οι αυγόφετες  (φελία), τα τσιριχτά και ότι μπορούσε το κάθε νοικοκυριό να παρασκευάσει. Αλλες εποχές, άλλες νοοτροπίες.

Στα παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε  μερικά στιγμιότυπα.

ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ. Μια ιστορία με άλλα λόγια.

Εχουμε την τιμή και την χαρά να φιλοξενούμε ένα κείμενο που έγραψε ένας συγχωριανός μας πριν αρκετά χρόνια, το 1996  συγκεκριμένα, σε μια ποντιακή εφημερίδα. Αναφέρεται στην ιστορία του χωριού μας με λίγα λόγια. Ο συγγραφέας είναι ο Γιώργος Ι. Μουρουζίδης.

ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ

            Στο βόρειο μέρος του Νομού Δράμας και σε απόσταση 46 χιλιομέτρων από αυτή, βρίσκεται το Χρυσοκέφαλο, ένα από τα δεκαεπτά χωριά της επαρχίας Κάτω Νευροκοπίου. Το χωριό μας οφείλει το όνομα του στον Μητροπολιτικό Ναό της Τραπεζούντας που την εποχή των Κομνηνών ήταν αφιερωμένος στην χάρη της « Παναγίας της Χρυσοκεφάλου», από όπου και κατάγεται το σύνολο σχεδόν των κατοίκων του. Από το 1923 λεως και το 1933 και σε εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης εγκαταστάθηκαν στο χωριό διακόσιες περίπου οικογένειες προερχόμενες από τις βρυσομάνες του Ελληνισμού, την ευρύτερη Θράκη, τα παράλια της Μικρασίας και κυρίως τον Πόντο.  Άνθρωποι με καταρρακωμένο  ηθικό και αξιοπρέπεια, θύματα της αδικίας και της ταλαιπωρίας που θπέστησαν από την λογική της νέας τάξης πραγμάτων στην περιοχή, επιδίδονται με την εργατικότητα, τον ζήλο για την πρόοδο και την κοινωνική συνείδηση που ανά τους αιώνες διέκριναν την φυλή μας στο αγώνα της επιβίωσης της προσωπικής και οικογενειακής τους αναστήλωσης καθώς  και της κοινοτικής  αναβάθμισης. Οι Τούρκοι κάτοικοι του οι οποίοι ήταν εξισλαμισθέντες  και Βουλγαρικής καταγωγής το εγκαταλείπουν την άνοιξη του 1924.